Eind 2013 vertrok ik voor drie weken naar India, vastbesloten om opgeleid te worden tot Teacher voor de Stichting Art of Living. Want dan kon ik cursussen geven in Nederland over stressreductie en vitaliteit, gebruik makend van mooie ademtechnieken, yoga en meditatie. Zelf was ik hier al een aantal jaren actief mee bezig en ik wilde dit zo graag in mijn dagelijks werk toe gaan passen. Omdat het werkt! Toen ik vol enthousiasme half januari 2014 terugkwam, met mijn Teachersdiploma op zak, werd ik in de maanden daarna ziek. En dat was het begin van een reis van drie jaar. Nu hou ik van verre reizen, maar deze reis had ik toch niet zelf geboekt? Of toch……?

Na een aantal maanden van onderzoek kreeg ik te horen dat ik een auto-immuunziekte had, sarcoïdose. Ik had er nog nooit van gehoord en dacht bij mezelf, ok, het had veel erger kunnen zijn. Dus dit lossen we wel op en dan kan ik weer snel verder. Niets was minder waar: ik kwam zelfs helemaal tot stilstand rond juli/augustus. Mijn lijf wilde niet meer meewerken, hoe veel ik ook wilde! En ziek zijn, dat stond helemaal niet in mijn woordenboek, hoe kon ik nu ziek worden? Ik sportte toch veel, at (meestal ) gezond en wist me omringd met lieve vrienden en familie en met meestal leuk werk. Dus ik ontkende gewoon, hoezo struisvogelpolitiek?

Wat ik nu besef had het bij mij in die tijd allemaal heel veel met moeten en willen te maken. En met snel, snel, snel. Het was altijd nog even dit, nog even snel dat, nog even zo, en zo verder. Ik deed wel heel veel leuke dingen, maar nam eigenlijk niet echt de tijd om naast het inspannen ook diep te ontspannen, zowel fysiek als mentaal. Tijdens mijn ademoefeningen of meditaties was ik alweer bezig met wat ik daarna nog moest doen.

Het eerste jaar van mijn ziekteproces heb ik eigenlijk alleen maar gevochten tegen het feit dat ik ziek was. En weet je, dat kost me daar bergen energie! Die ik al niet had…. Dus niet zo handig. Hoezo eigenwijs? Of hardleers? Of juist een doorzetter en niet op willen geven? Wie zal het zeggen…. Het is ook niet belangrijk. Feit was, dat ik me er niet beter door ging voelen.

Steeds meer kwam het besef dat ik ‘me eraan over moest geven’, zoals ze dat in de volksmond dan zo mooi zeggen. Maar hoe doe je dat dan? Is dat een soort van actieve daad die je kan doen en dan is het over? Zo van, kusje erop en we gaan weer?

Ik kwam er steeds meer achter dat het vooral te maken had met luisteren naar wat mijn lijf me te zeggen had. Als ik moe was, ga dan slapen. En niet toch nog wat willen doen (hoofd aan het woord in plaats van lijf ). En als je kortademig bent en veel moet hoesten, doe dan stapje terug. En als je na een kort telefoongesprek meteen oorsuizingen en druk op je hoofd hebt, bel dan niet. Uhhh…… goede tip. Echter, mijn talent luisteren kon ook nog wat meer ontwikkeld worden :-).

Talenten zoals geduld en nederigheid werden verder ontwikkeld. En door dagelijks mijn ademoefeningen te doen, lichte yoga te beoefenen, te mediteren en door begeleiding door een Ayurvedisch arts, die me voedingsadviezen gaf en supplementen voorschreef, ben ik stapje voor stapje vooruitgegaan. Na een paar maanden revalidatie en vervolgens fysiotherapie kon ik weer bij de sportschool rustig aan gaan sporten. Een coachtraject bij Human Design gaf me nog meer inzichten in wie ik in wezen ben en hoe ik goed voor mezelf kan zorgen.

Mijn vriend steunde me (in voor- en tegenspoed) en onze hond Boris was een trouwe metgezel. Langzaam bouwden we onze wandelminuten samen op (hij begon als pup, ik als beginner), totdat we na een aantal maanden een uur konden wandelen! Wat een heerlijkheid! Ik noem ons nog regelmatig bofhond en bofkont.

En daarna begon een werkstage van een half jaar, om weer in mijn werkritme te komen. En om mijn vertrouwen terug te krijgen, dat ik op mijn lijf kan bouwen en dat mijn geest te kalmeren is door o.a. meditatie en yoga. En dat ik het nog steeds leuk vind om met groepen te werken en dat ik het kan! Wat een reis!

Kortom: De afgelopen drie jaar heb ik alle mooie levenswijsheid die ik in India en daarvoor op had gedaan, op mezelf mogen toepassen. Achteraf bezien ben ik er inderdaad wijzer en sterker uitgekomen. En ja, dat is achteraf makkelijk praten.

NU, na drie jaar, is het voor mij tijd om naar buiten te treden, om door te starten als Meditatietrainer en Marmatherapeute.